خنده و خرما
به خانه که رسید،یک راست سراغ انباری رفت.در انباری قفل بود وهیچ یک از اعضاء خانواده اش حق نداشتندبه خوردنی های توی انباری دست بزنند.حضرت علی علیه السلام در انباری مقداری گندم وروغن وخرما گذاشته بودتا میان خانواده های فقیر تقسیم کند.روز سخت وپرکاری را پشت سر گذاشته بود.خسته بود اما مثل شبهای پیش ،در انباری را باز کرد وچند تا کیسه وظرف برداشت وتوی آنها خرما وعسل وروغن وگندم ریخت.کیسه ها وظرف ها را به دوش کشیدوراه افتاد.قنبر که در خانه ی حضرت علی علیه السلام کار می کرد ،جلو رفت وگفت:شما هرشب این کار را می کنید.اجازه بدهید امشب من همراهتان باشم وبارتان را به دوش بکشم.حضرت علی علیه السلام گفت:می توانی همراهم باشی.ولی دوست دارم این بار را خودم به تنهایی ببرم.اولین خانه ،خانه گلی و کوچکی بود.پدر خانه مریض وگوشه ای افتاده بود.صدای گریه چند بچه از درون خانه به گوش می رسید.در باز شد .بچه ها با چشم های اشک آلود،دور حضرت علی علیه السلام جمع شدند.حضرت کیسه ها را بر زمین گذاشت.از کیسه یک مشت خرما برداشت.به هرکدام از بچه ها چند تا خرما داد تا بخورندو گریه نکنند.چهره بچه ها غمگین بود.خرما را که گرفتند دیگر گریه نکردند.اما تنها گریه نکردن بچه ها ،حضرت علی علیه السلام را راضی نمی کرد او نمی خواست بچه ها را همانطور غم زده بگذارد وبرود.فکری کید روی زمین نشست ومشغول بازی با بچه ها شد.دنبال بچه ها دوید وگذاشت بچه ها از سرو کولش یالا بروند .برای بچه ها شکلک در اورد وآنها را خنداند.حضرت علی علیه السلام حتی چهاردست وپا روی زمین نشست واسب شد تا بچه ها سوار شوند.بچه ها،خوشحال بودند ومی خندیدند.صدای خنده بچه ها که بلند شد،حضرت علی علیه السلام از جا برخواست .خوردنی هایی را که برای آنها آورده بود،داد وراه افتاد.
در ،راه قنبر به حضرت علی علیه السلام گفت:چرا این همه بار را خودتان به دوش می کشید؟
حضرت علی علیه السلام گفت:به خاطر خشنودی خدا.می خواهم کارم پاداش بهتری داشته باشد.
