جهان تشنه

ساعت هفت شب است.پدر تلویزیون را روی شبکه 1 می گذاردوخبرها را با دقت گوش میکند.شبکه از درگیری های مرز بین دو کشور خبر می دهد.در درگیری های امروز 50 نفر کشته شده اند.تصاویر خبری تند وتند از جلو چشمانم می گذرد.چیزی از انها سر در نمی آورم.در گزارش دیگر خبر از ربوده شدن دختر بچه ای را می دهددلم برایش می سوزد .پدر نگاهم می کند ومیگوید:اجازه می دهی شبکه را عوض کنم؟پدر می گوید هر روز می خوانیم ومی شنویم که عده ای در جهان از گرسنگی وتشنگی می میرندوعدهای هم نمی دانند ثروتشان را چگونه خرج کنند آنها پولهایشان را تبدیل به اسلحه می کنند وکشورها را به جان هم می اندازند.تا سلاحشان را به هم به فروش برسانند.پدر می گوید :به نظر تو دنیا تا کی می تواند به این وضع ادامه دهد؟به پدر می گویم :منظورتان اینست که دنیا دارد به آخرخط می رسد؟پدر می گوید:هیچ کس جز خدا از آینده خبر ندارد.می دانی دخترم!امروز دنیا بیشتر از هرچیز تشنه عدالت ومحبت است.کی می شود خورشید از پشت ابر ها بیرون بیاید وچهره جهان را نوازش کند؟

پدر میگوید:وقتی او بیاید شادی را بین دل ها تقسیم می کندولبخند را روی لبها می نشاند.پدر می گوید البته ما نیز خودمان را باید برای آمدنش آماده کنیم.می دانی چگونه؟او خوبی ومحبت را دوست داردما باید تا می توانیم به دیگران مهربانی کنیم.او علم ودانش را دوست دارد باید بر علم ودانش خودبیفزاییم .اوپدر یتیمان است.او نیازمندان وبینوایان را سر سفره ی خود می نشاندوبه آنها رسیدگی میکند.مانیز در حد توان به تهیدستان کمک کنیم  با این کارها می توانیم ودمان را به او نزدیک وبرای امدنش آماده کنیم.

پدر تلویزیون را روی یک شبکه می گذارد.سرود زیبای ای پادشه خوبان فضای خانه را پر میکند.من به این سرود خیلی علاقه دارم.اشک چشمان پدر را پر می کند.پدر چندبار تکرار می کند:وقت است که بازآیی!