تصمیم خودم را گرفته بودم،باید به شهرم در عراق وپیش خانواده ام برمی گشتم.زندگی در شهر مرو ودر کنا امام رضا علیه السلام خیلی خوب بود.در این مدت از علم ودانش امام رضا علیه السلام بهره ها برده بودم.بالاخره روز موعود فرا رسید.بار سفر را بستم سوار اسبم شدم وبه قصد خداحافظی از امام راه افتادم.در راه به فکرم رسید که شاید تا آخر عمر دیگر نتوانم امام را ببینم ؟!
خوب است در این لحظات از امام یادگاری بخواهم .....اما چه بخواهم؟او بسیار مهربان وبزرگوار است ودست رد به سینه ی کسی نمی زند.بهتر است از او.....اما نه.....
در دنیای فکروخیالم سیر می کردم ،گویا جرقه ای به ذهنم خورد،بهتر است از مولایم پیراهنی بخواهم که تا آخر عمر آن را به همراه داشته باشم.برق لبخند روی لبانم نشست وتند تند به سوی منزل امام تاختم،ناگهان به فکر دخترانم افتادم،مگر به آنها قول سوغات نداده بودم؟!
