دست های خالی از شکوفه
شاخه های درخت خالی از شکوفه بود
.گنجشک ها به سراغشان نمی آمدندونسیم حالشان را نمی پرسیدند.چون مدت زیادی بود که باران نباریده بود.زمین از تشنگی دهان باز کرده بود.وآه می کشید.باغچه ها خالی از گل بودند.مردم راهی طولانی را طی می کردند تا از چاهی کم اب یا چشمه ای کوچک آب بردارند.یک روز مامون باوزیر و مشاورهایش مشورت کردوگفت:می خواهم دستور بدهم تا امام رضا علیه السلام برای مردم نماز باران بخواند !
-نماز باران ،چگونه؟
-آری نماز باران،اوباید درساعتی معین بین مردم برود ونماز باران بخواند.وقتی از باران خبری نشود مردم برای همیشه از او بدشان خوهد امد... وزیر ومشاوران مامون خندیدند.مامون با امام رودر رو شد وگفت:خشکسالی مردم مارا گرفتار کرده .می ترسم آدم های زیادی از گرسنگی بمیرند.بهتر است شما نماز باران بخوانید.امام رضا علیه السلام قبول کرد وروز دوشنبه را برای خواندن نماز باران انتخاب کرد.جاچی های خلیفه مردم را از خواندن نماز باران با خبرکردند.روز دوشنبه شد.امام رضا علیه السلام ومردم زیادی در بیرون شهر مرو در بیابان جمع شدند.امام رضا علیه السلام بالای منیر رفت ودعا وراز ونیاز کرد.
خدایا باران سودمند وفراوان خود را بر مردم ما بفرست....
قلب ها می تپید.آسمان خالی از ابر بود.نگاه مردم به آسمان بود.امام رضا علیه السلام نماز خواندوباز هم دعاکرد.مردم همدعاکردند.چشم ها پراز غصه ودست های لرزان به سمت آسمان بلند بود.ابرهای کبود از راه رسیدندو سرتاسر آسمان را پوشاندند.ایه ای بزرگ مرو و بیابانهایش را پوشاند.امام رضا علیه السلام آرام بود.مردم هنوز هم چشم به آسمان دوخته بودند.باد خنکی وزیدن گرفت.ابرها غریدندن وباران آرام به صورت آدم ها بوسه زد.
-نگاه کنید دارد باران می آید!آسمان به امام ما جواب داد!مردها ،زن ها وبچه ها به طرف خانه هایشان دویدند.باران به پنجره ها می خوردبرشاخه های خالی می نشست وبه حوض ها ونهر ها آواز تازه ای می داد.امام رضا علیه السلام خدارا شکر کرد.اما مامون با خشم زیاد درون قصر خود رفت.
